Niet harde maar zachte muziek..

Harde muziek heeft altijd wel iets gaafs. Wat harde muziek precies is, is voor iedereen anders. Voor de een is het drum&bass voor de andere black metal. Harde muziek is wat je vaak luistert ook om te imponeren. Zelden maak je mee dat iemand Jantje (of ja... Jan vandaag de dag) keihard opheeft staan in de bus, maar wel de nieuwste hardstyle/jumpstyle hit.

Als je dan thuis komt en laat s'avonds wat aan het typen bent of nog aan het werk bent voor een werkstuk of net wat, dan luister ik wel eens naar mijn zachte muziek. Die bewaar ik helemaal voor mezelf. En net daarover zou ik graag een paar regels kwijt willen want stiekem is dit ook wel muziek die ik keihard zou willen draaien op mijn Ipod in de bus, zodat iedereen de schoonheid ervan hoort.

Over Joanna Newsom heb ik al genoeg geschreven en is inmiddels genoeg geschreven. Joanna, hoeveel gekke en nare dingen ze ook over jou muziek schrijven, ik blijf altijd verliefd op je. Elke keer als ik YS luister weer wordt ik vertederd door je stem en wil ik samen met je door het bos lopen en luisteren naar je stem. Ahem.. even verder dan maar.

Onlangs stuurde iemand mij een MP'3tje van Chris Holmes. Ok, dit is geen stoere mannen muziek, maar moeten we dat dan altijd zijn? Zelfs op de laatste plaat van Evergreen Terrace staat een dergelijk stiekem gitaartokkelaartje verstopt! Denk maar niet dat het spciaal is voor je vriendin die altijd naar je teringherrie moet luisteren in de auto om haar na ongeveer 40 minuten weer even tot bedaren te brengen. Nee, wij mogen ook best houden van zachte muziek zoals die van Chris Holmes. Het nummer China bijvoorbeeld, wat begint met een geluid wat doet denken aan enthousiast trappelende kindervoetjes gevolgd door een opbeurend klein liedje over opwinding, spanning en vernieuwing.

all take we take and all we give and all we die and all we live.. (Chris Holmes - China)

Ook kwam bij het ongelimiteerde downloaden van me per ongeluk de plaat Begin to Hope van Regina Spektor mee binnen. Deze Russische schone maakt ook iets wat freefolk of antifolk genoemd wordt. Niet langer woonachtig in het barre Rusland van Poetin zijn echter de invloeden onmiskenbaar aanwezig. De plaat rockt bij vlagen, maar is over het algemeen echt waar je aan zou kunnen denken bij zachte muziek, maar wel die net bijzonder genoeg is om je aandacht vast te houden. Om je stilletjes te doen luisteren naar een plaat die wat mij betreft thuishoort in de top 40. Om de doodsimpele reden dat het 'ie prachtig is. Heel kort dan nog 2 andere namen.

Casiotone for the painfully alone klinkt nogal als een huilerige emo band. En ja... het is geen vrolijke stuitermuziek, maar het concept van alleen casio apparaatjes als instrumentarium creëert wel een uniek melancholisch geluid wat zeker niet onderdoet voor andere groten. Soms als een lallende Tom Waits van 'The Piano has been drinkin'..." en andere keren als een monotone Morrissey weet deze band mensen te raken.

Tot slot de heren van de Postal Service die met relaxte elektronische muziek en scherp teksten, die toch als geruststellend overkomen, het gemoed weet te beroeren. Muziek waar je wel met een voet op mee moet tikken of zachtjes met je hoofd op mee wil bewegen.

Dat zijn mijn geheimpjes. Geheimpjes die ik maar wat graag deel en evengoed koester omdat het die muziek is die mij kan raken wanneer ik geraakt wil worden en niet wil raken. En iedereen heeft vast wel van dit soort muziek ergens weg gestopt in de kast of in een speciale map tussen je mp3'tjes. Ik ga lekker Regina Spektor luisteren nu...

PS ere wie ere toekomt... Gruff Rhys, zanger van de Super Furry Animals, heeft ook zo'n heerlijk plaatje uitgebracht. Dank aan iedereen die me altijd dat soort dingen toestuurt...