Matt Sweeney & Bonnie Prince Billy - Superwolf

Oh God, would I give her up to him

if she told me he was better

and that I didn't have the chance

that he did to impress her?

Dit was het eerste wat ik hoorde van Bonnie "Prince" Billy, ook bekend als Will Oldham, van de plaat Superwolf. Onder de naam Bonnie "Prince" Billy heeft Will Oldham een paar prachtige platen uitgebracht. Superwolf is echter samen met Matt Sweeney, die de muziek verzorgt, waardoor Will Oldham zichzelf op de tekst stort. Matt Sweeney is de ex-zanger van Guided by Voices en het indieproject van Billy Corgan, Zwan.

Het is overigens moeilijk om iets te vinden van Will Oldham wat op eigen naam is uitgebracht. Hij heeft een aantal artiestennamen waar Bonnie ''Prince" Billy er een van is. Palace, Palace Music en varianten behoren er ook toe. Hij werkte samen met artiesten als Björk, Current 93, Johnny Cash en Tortoise.

De teksten van Oldham zijn melancholisch, donker, treurig. Maar soms ook vol hoop, reddend, euforisch. Nummers als "My home is the sea" en "Beast for Thee" lijken liefdevol en vrolijk, terwijl "Blood Embrace" puur het leiden van een man is. Let wel, de eerste twee genoemden lijken vrolijk. De dubbelzinnige teksten doen anders vermoeden. Maar 'Blood Embrace, een nummer dat pijn, twijfel en verlies uitdraagt, niet alleen tekstueel maar ook muzikaal. Van deze plaat misschien wel de piek van de samenwerking.

Kopen?

World Wide Suicide!

Je ontkomt nogal makkelijk aan de nieuwe plaat van Pearl Jam. Elke recensent schrijft namelijk hetzelfde: "het is niet Ten". En dat is wel heel makkelijk praten. Ten was een enorm succes. Toegankelijk en nog niet doorspekt van de kritiek die Pearl Jam later veel sterker uit op de maatschappij, armoede, onderdrukking en politiek. Maar om alles na Ten overboord te gooien omdat het niet genoeg hits bevatte? Wat denkt men dan van het weergaloze "Better man" of het energieke "Evolution"? Of het subtiel ontroerende "Daughter"? Natuurlijk is het makkelijk om zo te praten. Maar niet eerlijk.

De nieuwe plaat van Pearl Jam is titelloos en steengoed. Stevige punky grunge nummers die je niet stil laten zitten. Niet de catchy meezingers van Ten, maar minder toegankelijk, kritisch en stevig. De single "world wide suicide" geeft de trent knap weer. Maar de nieuwe plaat is niet het enige waar ik hierover wil schrijven. Pearl Jam heeft namelijk de naam een enorm energieke en knallende live act te zijn. Helaas gebeurde toen Roskilde, en Pearl Jam trad daarna eigenlijk niet meer op in Europa. Waarschijnlijk zal de band nooit meer diezelfde zijn als op Pinkpop '92 waar frontman Eddie Vedder vanaf een 10 meter hoge televisiemast het publiek in sprong.

Op 29 Augustus 2006 stond de band echter in het Gelredome. Voor het eerst in lange tijd dus. Een wat onzekere Eddie Vedder in het begin die keer op keer wijst op de ongewone hoeveelheid security en mensen maant op elkaar te letten blijft een geweldig artiest. En nadat het hele publiek meezingt met "Betterman" leeft hij zichtbaar op en is niet meer te stoppen. Alle klassiekers passeren de revue, maar ook nummers van de nieuwe plaat. Zelfs nadat alle lampen aan gegaan zijn blijft de band doorgaan terwijl Eddie met microfoon het publiek ingaat tijdens Neil Young cover "Keep on rockin' in the free world" en alsof hij 20 jaar jonger is op en neer rent. Na de derde toegift houd de band het toch maar eens voor gezien en bedankt het publiek uitvoerig voor hun steun.

Pearl Jam zal waarschijnlijk nooit meer zo bekend worden alsdat ze met "Ten" werden. Toch is het te hopen dat ze niet vergeten worden. Geen enkele band draagt zo sterk een politiek statement uit zonder flauw te worden. De George Bush imitatie wordt Eddie Vedder dan ook vergeven om de simpele reden dat het Pearl Jam is. Pearl Jam dat zichzelf zelfs inzette tegen de grote boekingskantoren die miljoenen verdienen aan te dure concert tickets. Pearl Jam dat nooit zijn publiek zal laten gaan zonder waarschuwing. De enige band waarin rock en roll nog leeft.
Amen.

Over the hills and far away..

Nog niet zo heel lang geleden werdt op de Nederlandse Televisie de tv-film reeks Sharpe uitgezonden. De hoofdrollen in de serie zijn weg gelegd voor Sean Bean (Lord of the Rings, Goldeneye) als Richard Sharpe en Daragh O'Malley (Puckoon, Vendetta) als Patrick Harper. De serie is gebaseerd op de boeken van Bernard Cromwell, die bekend staat als een geweldig schrijver van Historische romans. Een verantwoording ontbreekt nooit in zijn boeken overigens.

Richard Sharpe begint zijn carríere als private, oftewel gewoon soldaat, in het boek Sharpe's Tiger wat zich speelt rond de slag om Seringapatam in India(1799) in het Britse leger, the 33th om precies te zijn. De TV-serie springt in bij het 6de boek wanneer Sharpe tegen verwachtingen in opgeklommen is in de rangen tot sergeant. Hij red bevelhebber Arthur Wellesley die hem bevorderd tot luitenant van the 95th Rifle company. De oorlog tussen de Britten en de Fransen is begonnen (1808) en militaire innovaties vinden vrij snel plaats. The 95th is ook een revolutie in het oorlogvoeren. Dit zijn namelijk scherpschutters, die behalve met rifles in plaats van de onbetrouwbare musketten vechten, ook nog eens in het groen gekleed zijn in plaats van de opvallende kleuren die meestal de legers in deze tijd kenmerken. Nadat Sharpe het vertrouwen van zijn mannen verdiend heeft volgen we hem door nog een flink aantal afleveringen langs de belangrijkste veldslagen in de oorlog tegen Napoleon. Sharpe is uiteraard een fictief karakter, dat echter wel symbool staat voor veranderingen in de maatschappij die met de Franse Revolutie gepaard gaan. Natuurlijk ten eerste de heroïek van vele naamloze soldaten en officieren wordt getoond door Sharpe. Maar een gewone man die een plek bereikt die alleen voor adel beschikbaar was voorheen toont een grote verschuiving.

Nog een opvallende verschijning in de serie is de figuur Danïel Hagman. De halve soundtrack wordt ook door hem gezongen. Vooral het nummer van de serie "Over the Hills and Far away.." valt hierin op. Al met al niet zo verwonderlij gezien Hagman gespeeld wordt door John Tams. John Tams is een oud lid van de Albion band en staat bekend als een bijzonder goede folk artiest in Engeland. Zijn traditioneel klinkend werk roept eigenlijk altijd goede reacties op in de pers. Inmiddels heeft hij 3 solo platen uit die toch zeker de moeite waard zijn.

De Sharpe serie wordt op het moment uitgebracht door Dutch Film Works, hoewel er nog niets over vermeld wordt op hun website. De films worden per 3 uitgebracht in een kartonnen hoesje met een glimmende rand. Tot nu toe zijn ze vooral bij Blokker te vinden. Hiernaast de afbeelding die Bol.com op hun website heeft staan. Het is wel handig om op internet even de volgorde op te zoeken van de afleveringen gezien de Nederlandse uitgave niet echt Chronologisch is. De tweede box is inmiddels ook uit namelijk, maar dit zijn in feite de laatste 3 afleveringen. Jammer, maar toch fijn dat ze nu toch met ondertiteling beschikbaar zijn.


Download hier de soundtrack van Sharpe.

Deze site bied de meeste informatie over de serie.

KRAK!

Het is moeilijk voor te stellen, maar poëzie is nog steeds best hot in Nederland. Niet onder een groot publiek, maar wel stiekem lijkt het een wat breder publiek te worden. Als amateur dichter en liefhebber ben ik zelf zelfs lid van het blad Krakatau. Onlangs heeft het tijdschrift een verandering van design doorgemaakt. Voorheen zag het er toch wat fout uit met glimmende kaften die vaak door het materiaal er een beetje amateuristisch uit zagen en niet echt een karakter uitstraalden.

Het nieuwe design wordt verzorgd door Meinhard en Nicole (helaas geen website). Dit lijkt een ware opleving voor mij als lezer in de 42ste editie die met te gek artwork opgeleukt wordt en een sferische ondersteuning geeft voor de gedichten. Dichters als Krijn Peter Hesselink, een recensie van Abelkader Benali en de vaste opener en afsluiter van hoofdredacteur van Peter de Groot maken een strak nummer van nummer 42 dat laat zien dat poëzie nog lang niet dood is.

'Mijn alterego,' moet ik in alle ernst
hebben geantwoord toen jij even
weg was en Luuk vroeg

wie je was

'En ze heeft al een vriendje,' moet ik in één adem
hebben toegevoegd. De volgende ochtend
weigerde ik in je te geloven

Ik kende je niet, ik danste op
je lippen, ik zong
me je mond in.

Nu denk ik vaak
aan je terug. Nu weet ik
niet aan wie.

Gat in mijn herinnering - Krijn Peter Hesselink

Krakatau is te bestellen via de website