New Rave, New wave & Cool Brittania

Misschien is zojuist de eerste golf van wat New Rave genoemd wordt al wel over Nederland heen gelopen. Wat New Rave is, is niet zo makkelijk te zeggen want van Jamie T tot Enter Shikari...als het brits is en een beetje electronica bevat is het al New Rave. Misschien is het beter te spreken van een nieuwe britpop wave.

Goed, laten we beginnen met wat we al kennen. Jamie T is een singer/songwriter die zich het typische Grime accentje eigen gemaakt heeft. Omdat het hem niet lukte om te zingen en gitaar te spelen tegelijk besloot hij maar een basgitaar ter hande te nemen. Dit resulteerd in een aparte stijl met pakkende nummers. De niet helemaal zuivere zang is juist een toevoeging aan zijn geluid.

Enter Shikari combineert rave synths met hardcore punk en doet dat op een uiterst pakkende wijze. De synths geven de muziek net dat stukje toegankelijkheid dat het nodig heeft om uit de underground omhoog te komen. Interessant is overigens dat de band alles zelf gedaan heeft. Hun opvolger lijkt ook al klaar te staan in de vorm van The Gallows met hun nieuwe plaat "Orchestre of Wolves". Hierop zijn de synths wel naar de achtergrond maar ergens verstopt zijn ze er.

De discopunk van bands als the Klaxons zal ook niemand meer onbekend zijn. Dat je niet eens Engels hoeft te zijn om bij deze golf te horen maken bands als the Gossip wel duidelijk. Waar deze bands in eigen land niet echt vooruit lijken te komen, worden ze door smaakmaker NME aanbeden in Engeland.

Maar wat staat ons nu dan nog te wachten? De zoete singer/songwriter Jack Peñate? De discofunk van de New Young Pony Club? De ravedance van Hadouken!... The Holloways, the wombats, the Twang, the Horrors... Het lijkt in ieder geval tijd om eens minder naar de overkant van de oceaan te kijken en meer naar de overkant van de plas water die de Noordzee lijkt. Want de conservatieve Amerikaanse popscene lijkt niet de progressie en variëteit te bieden die Engeland heeft. Zowieso worden de interessante Amerikaanse acts wel via Engeland Europa in gelanceerd.

mijn bron voor nieuwe bands: NME

Marilyn Manson..

Zelfs de antichrist kan huilen als zijn liefje hem verlaat... Helaas heb ik die zin in verschillende vormen de laatste tijd in nagenoeg elke recensie gelezen over de nieuwe plaat van Manson "Eat me, Drink me". Een plaat die misschien meer aandacht verdiend op zichzelf dan het liefdesleven van zijn maker. Goed, ik heb deze plaat ook geluisterd zonder me verder te veel in de expressieve component te verdiepen want ik zou net zo goed geen gezeur over mijn eigen liefdesleven, of het gebrek daaraan aan moeten horen dus naar de plaat.

Mijn hernieuwde interesse in Marilyn Manson heeft misschien ook te maken met het zien van zijn optreden op Pinkpop 2007 waar ik dus aanwezig was. In plaats van de shockrock act waar hij bekend om staat was er een heus optreden aan de gang waarbij nog muziek gemaakt werd ook. Dit is ook wel wat overeenkomt met de nieuwe plaat. De shock boodschap is weg en heeft plaats gemaakt voor muziek die op zichzelf mooi is. Van opener 'If I was your vampire" tot titelnummer "Eat me, drink me" is het een plaat die geluisterd wil worden. Nee, het is geen vrolijke meezinger geworden. De melancholie druipt er van af met het beklemmende, donkere stemgeluid van Manson en de daarbij horende gothic rock. Gothic Rock? Waar zijn die industrial beats heen? Juist! Deze hebben plaatsgemaakt voor het nieuwe geluid van Marilyn Manson met een spookachtige synthesizer. Single "Heart Shaped Glasses" heeft een ruwe kracht in zichzelf en klinkt wanhopig. Sommige nummers verbazen echt zoals "Red Carpet Grave" wat niet tot lucht happen toekomt, of de ballade "Just a Car crash away" en het slepende "They said Hell 's not hot".

Helaas zijn de nummers "Are you the Rabbit" en "You and me and the devil makes three" de tegenvallers van de plaat, die opvallend genoeg juist klinken als de oude Marilyn Manson.

De Antichrist zal nooit gaan zingen over Shiny Happy People, maar deze plaat zet hem voor mij als muzikant op de kaart. Helaas zal het aan de verkoopcijfers gaan liggen of hij deze kant op zal blijven gaan. Ik hoop het van harte want deze plaat raakte mij een keer, daar waar zijn vorige werk mij eigenlijk net niet kon bekoren. Maar als ik dan een tip mag geven: Luisteren die plaat!

Luistertip: nr. 1 If I was your vampire

Niet harde maar zachte muziek..

Harde muziek heeft altijd wel iets gaafs. Wat harde muziek precies is, is voor iedereen anders. Voor de een is het drum&bass voor de andere black metal. Harde muziek is wat je vaak luistert ook om te imponeren. Zelden maak je mee dat iemand Jantje (of ja... Jan vandaag de dag) keihard opheeft staan in de bus, maar wel de nieuwste hardstyle/jumpstyle hit.

Als je dan thuis komt en laat s'avonds wat aan het typen bent of nog aan het werk bent voor een werkstuk of net wat, dan luister ik wel eens naar mijn zachte muziek. Die bewaar ik helemaal voor mezelf. En net daarover zou ik graag een paar regels kwijt willen want stiekem is dit ook wel muziek die ik keihard zou willen draaien op mijn Ipod in de bus, zodat iedereen de schoonheid ervan hoort.

Over Joanna Newsom heb ik al genoeg geschreven en is inmiddels genoeg geschreven. Joanna, hoeveel gekke en nare dingen ze ook over jou muziek schrijven, ik blijf altijd verliefd op je. Elke keer als ik YS luister weer wordt ik vertederd door je stem en wil ik samen met je door het bos lopen en luisteren naar je stem. Ahem.. even verder dan maar.

Onlangs stuurde iemand mij een MP'3tje van Chris Holmes. Ok, dit is geen stoere mannen muziek, maar moeten we dat dan altijd zijn? Zelfs op de laatste plaat van Evergreen Terrace staat een dergelijk stiekem gitaartokkelaartje verstopt! Denk maar niet dat het spciaal is voor je vriendin die altijd naar je teringherrie moet luisteren in de auto om haar na ongeveer 40 minuten weer even tot bedaren te brengen. Nee, wij mogen ook best houden van zachte muziek zoals die van Chris Holmes. Het nummer China bijvoorbeeld, wat begint met een geluid wat doet denken aan enthousiast trappelende kindervoetjes gevolgd door een opbeurend klein liedje over opwinding, spanning en vernieuwing.

all take we take and all we give and all we die and all we live.. (Chris Holmes - China)

Ook kwam bij het ongelimiteerde downloaden van me per ongeluk de plaat Begin to Hope van Regina Spektor mee binnen. Deze Russische schone maakt ook iets wat freefolk of antifolk genoemd wordt. Niet langer woonachtig in het barre Rusland van Poetin zijn echter de invloeden onmiskenbaar aanwezig. De plaat rockt bij vlagen, maar is over het algemeen echt waar je aan zou kunnen denken bij zachte muziek, maar wel die net bijzonder genoeg is om je aandacht vast te houden. Om je stilletjes te doen luisteren naar een plaat die wat mij betreft thuishoort in de top 40. Om de doodsimpele reden dat het 'ie prachtig is. Heel kort dan nog 2 andere namen.

Casiotone for the painfully alone klinkt nogal als een huilerige emo band. En ja... het is geen vrolijke stuitermuziek, maar het concept van alleen casio apparaatjes als instrumentarium creëert wel een uniek melancholisch geluid wat zeker niet onderdoet voor andere groten. Soms als een lallende Tom Waits van 'The Piano has been drinkin'..." en andere keren als een monotone Morrissey weet deze band mensen te raken.

Tot slot de heren van de Postal Service die met relaxte elektronische muziek en scherp teksten, die toch als geruststellend overkomen, het gemoed weet te beroeren. Muziek waar je wel met een voet op mee moet tikken of zachtjes met je hoofd op mee wil bewegen.

Dat zijn mijn geheimpjes. Geheimpjes die ik maar wat graag deel en evengoed koester omdat het die muziek is die mij kan raken wanneer ik geraakt wil worden en niet wil raken. En iedereen heeft vast wel van dit soort muziek ergens weg gestopt in de kast of in een speciale map tussen je mp3'tjes. Ik ga lekker Regina Spektor luisteren nu...

PS ere wie ere toekomt... Gruff Rhys, zanger van de Super Furry Animals, heeft ook zo'n heerlijk plaatje uitgebracht. Dank aan iedereen die me altijd dat soort dingen toestuurt...

Matt Sweeney & Bonnie Prince Billy - Superwolf

Oh God, would I give her up to him

if she told me he was better

and that I didn't have the chance

that he did to impress her?

Dit was het eerste wat ik hoorde van Bonnie "Prince" Billy, ook bekend als Will Oldham, van de plaat Superwolf. Onder de naam Bonnie "Prince" Billy heeft Will Oldham een paar prachtige platen uitgebracht. Superwolf is echter samen met Matt Sweeney, die de muziek verzorgt, waardoor Will Oldham zichzelf op de tekst stort. Matt Sweeney is de ex-zanger van Guided by Voices en het indieproject van Billy Corgan, Zwan.

Het is overigens moeilijk om iets te vinden van Will Oldham wat op eigen naam is uitgebracht. Hij heeft een aantal artiestennamen waar Bonnie ''Prince" Billy er een van is. Palace, Palace Music en varianten behoren er ook toe. Hij werkte samen met artiesten als Björk, Current 93, Johnny Cash en Tortoise.

De teksten van Oldham zijn melancholisch, donker, treurig. Maar soms ook vol hoop, reddend, euforisch. Nummers als "My home is the sea" en "Beast for Thee" lijken liefdevol en vrolijk, terwijl "Blood Embrace" puur het leiden van een man is. Let wel, de eerste twee genoemden lijken vrolijk. De dubbelzinnige teksten doen anders vermoeden. Maar 'Blood Embrace, een nummer dat pijn, twijfel en verlies uitdraagt, niet alleen tekstueel maar ook muzikaal. Van deze plaat misschien wel de piek van de samenwerking.

Kopen?

World Wide Suicide!

Je ontkomt nogal makkelijk aan de nieuwe plaat van Pearl Jam. Elke recensent schrijft namelijk hetzelfde: "het is niet Ten". En dat is wel heel makkelijk praten. Ten was een enorm succes. Toegankelijk en nog niet doorspekt van de kritiek die Pearl Jam later veel sterker uit op de maatschappij, armoede, onderdrukking en politiek. Maar om alles na Ten overboord te gooien omdat het niet genoeg hits bevatte? Wat denkt men dan van het weergaloze "Better man" of het energieke "Evolution"? Of het subtiel ontroerende "Daughter"? Natuurlijk is het makkelijk om zo te praten. Maar niet eerlijk.

De nieuwe plaat van Pearl Jam is titelloos en steengoed. Stevige punky grunge nummers die je niet stil laten zitten. Niet de catchy meezingers van Ten, maar minder toegankelijk, kritisch en stevig. De single "world wide suicide" geeft de trent knap weer. Maar de nieuwe plaat is niet het enige waar ik hierover wil schrijven. Pearl Jam heeft namelijk de naam een enorm energieke en knallende live act te zijn. Helaas gebeurde toen Roskilde, en Pearl Jam trad daarna eigenlijk niet meer op in Europa. Waarschijnlijk zal de band nooit meer diezelfde zijn als op Pinkpop '92 waar frontman Eddie Vedder vanaf een 10 meter hoge televisiemast het publiek in sprong.

Op 29 Augustus 2006 stond de band echter in het Gelredome. Voor het eerst in lange tijd dus. Een wat onzekere Eddie Vedder in het begin die keer op keer wijst op de ongewone hoeveelheid security en mensen maant op elkaar te letten blijft een geweldig artiest. En nadat het hele publiek meezingt met "Betterman" leeft hij zichtbaar op en is niet meer te stoppen. Alle klassiekers passeren de revue, maar ook nummers van de nieuwe plaat. Zelfs nadat alle lampen aan gegaan zijn blijft de band doorgaan terwijl Eddie met microfoon het publiek ingaat tijdens Neil Young cover "Keep on rockin' in the free world" en alsof hij 20 jaar jonger is op en neer rent. Na de derde toegift houd de band het toch maar eens voor gezien en bedankt het publiek uitvoerig voor hun steun.

Pearl Jam zal waarschijnlijk nooit meer zo bekend worden alsdat ze met "Ten" werden. Toch is het te hopen dat ze niet vergeten worden. Geen enkele band draagt zo sterk een politiek statement uit zonder flauw te worden. De George Bush imitatie wordt Eddie Vedder dan ook vergeven om de simpele reden dat het Pearl Jam is. Pearl Jam dat zichzelf zelfs inzette tegen de grote boekingskantoren die miljoenen verdienen aan te dure concert tickets. Pearl Jam dat nooit zijn publiek zal laten gaan zonder waarschuwing. De enige band waarin rock en roll nog leeft.
Amen.

Over the hills and far away..

Nog niet zo heel lang geleden werdt op de Nederlandse Televisie de tv-film reeks Sharpe uitgezonden. De hoofdrollen in de serie zijn weg gelegd voor Sean Bean (Lord of the Rings, Goldeneye) als Richard Sharpe en Daragh O'Malley (Puckoon, Vendetta) als Patrick Harper. De serie is gebaseerd op de boeken van Bernard Cromwell, die bekend staat als een geweldig schrijver van Historische romans. Een verantwoording ontbreekt nooit in zijn boeken overigens.

Richard Sharpe begint zijn carríere als private, oftewel gewoon soldaat, in het boek Sharpe's Tiger wat zich speelt rond de slag om Seringapatam in India(1799) in het Britse leger, the 33th om precies te zijn. De TV-serie springt in bij het 6de boek wanneer Sharpe tegen verwachtingen in opgeklommen is in de rangen tot sergeant. Hij red bevelhebber Arthur Wellesley die hem bevorderd tot luitenant van the 95th Rifle company. De oorlog tussen de Britten en de Fransen is begonnen (1808) en militaire innovaties vinden vrij snel plaats. The 95th is ook een revolutie in het oorlogvoeren. Dit zijn namelijk scherpschutters, die behalve met rifles in plaats van de onbetrouwbare musketten vechten, ook nog eens in het groen gekleed zijn in plaats van de opvallende kleuren die meestal de legers in deze tijd kenmerken. Nadat Sharpe het vertrouwen van zijn mannen verdiend heeft volgen we hem door nog een flink aantal afleveringen langs de belangrijkste veldslagen in de oorlog tegen Napoleon. Sharpe is uiteraard een fictief karakter, dat echter wel symbool staat voor veranderingen in de maatschappij die met de Franse Revolutie gepaard gaan. Natuurlijk ten eerste de heroïek van vele naamloze soldaten en officieren wordt getoond door Sharpe. Maar een gewone man die een plek bereikt die alleen voor adel beschikbaar was voorheen toont een grote verschuiving.

Nog een opvallende verschijning in de serie is de figuur Danïel Hagman. De halve soundtrack wordt ook door hem gezongen. Vooral het nummer van de serie "Over the Hills and Far away.." valt hierin op. Al met al niet zo verwonderlij gezien Hagman gespeeld wordt door John Tams. John Tams is een oud lid van de Albion band en staat bekend als een bijzonder goede folk artiest in Engeland. Zijn traditioneel klinkend werk roept eigenlijk altijd goede reacties op in de pers. Inmiddels heeft hij 3 solo platen uit die toch zeker de moeite waard zijn.

De Sharpe serie wordt op het moment uitgebracht door Dutch Film Works, hoewel er nog niets over vermeld wordt op hun website. De films worden per 3 uitgebracht in een kartonnen hoesje met een glimmende rand. Tot nu toe zijn ze vooral bij Blokker te vinden. Hiernaast de afbeelding die Bol.com op hun website heeft staan. Het is wel handig om op internet even de volgorde op te zoeken van de afleveringen gezien de Nederlandse uitgave niet echt Chronologisch is. De tweede box is inmiddels ook uit namelijk, maar dit zijn in feite de laatste 3 afleveringen. Jammer, maar toch fijn dat ze nu toch met ondertiteling beschikbaar zijn.


Download hier de soundtrack van Sharpe.

Deze site bied de meeste informatie over de serie.

KRAK!

Het is moeilijk voor te stellen, maar poëzie is nog steeds best hot in Nederland. Niet onder een groot publiek, maar wel stiekem lijkt het een wat breder publiek te worden. Als amateur dichter en liefhebber ben ik zelf zelfs lid van het blad Krakatau. Onlangs heeft het tijdschrift een verandering van design doorgemaakt. Voorheen zag het er toch wat fout uit met glimmende kaften die vaak door het materiaal er een beetje amateuristisch uit zagen en niet echt een karakter uitstraalden.

Het nieuwe design wordt verzorgd door Meinhard en Nicole (helaas geen website). Dit lijkt een ware opleving voor mij als lezer in de 42ste editie die met te gek artwork opgeleukt wordt en een sferische ondersteuning geeft voor de gedichten. Dichters als Krijn Peter Hesselink, een recensie van Abelkader Benali en de vaste opener en afsluiter van hoofdredacteur van Peter de Groot maken een strak nummer van nummer 42 dat laat zien dat poëzie nog lang niet dood is.

'Mijn alterego,' moet ik in alle ernst
hebben geantwoord toen jij even
weg was en Luuk vroeg

wie je was

'En ze heeft al een vriendje,' moet ik in één adem
hebben toegevoegd. De volgende ochtend
weigerde ik in je te geloven

Ik kende je niet, ik danste op
je lippen, ik zong
me je mond in.

Nu denk ik vaak
aan je terug. Nu weet ik
niet aan wie.

Gat in mijn herinnering - Krijn Peter Hesselink

Krakatau is te bestellen via de website